In het oog van de storm

Ik was net in 't bos, en werd geraakt door de ravage die ik daar aantrof. Grote bomen zijn omgegaan... En hoewel het op dit moment niet eens zo hard waait, hoorde ik bomen harder kraken en piepen, kreunen en kermen dan ooit. Wat een verontrustende beleving was dat, om de meestal zo stille bomen zulke harde geluiden te horen maken! Ik ben er diep van onder de indruk. Wat wilden ze vertellen, die bomen? Zijn ze moe van het zichzelf overeind houden en meebewegen met de storm, al dagen lang? Treuren ze om hun gevallen vrienden?  Zijn ze bang om zelf ten onder te gaan? 
Ik weet het niet, maar het voelde wel goed om even bij ze stil te staan, contact te maken, te luisteren...Om eer te betonen aan de bomen die om zijn gegaan, en moed in te fluisteren bij hen die nog staan te zwiepen. Zoals je het ook bij mensenvrienden zou doen...
En nu zit ik weer lekker warm binnen. Op zoek naar het oog van de storm in mijzelf. Ik mag me verhouden tot andere zaken die me uit balans dreigen te trekken. Een aanrijding die ik vorige week maakte, de aanschaf van een andere auto, de financiële gevolgen. Het is een storm op een andere schaal en van een andere orde. Maar toch raakt het van alles in mij, en daar mag ik nu mee zijn. Want hoe groot of klein het ook is wat er door je heen gaat, het wil allemaal gezien worden, en met respect benaderd.
Gelukkig heb ik leren focussen, dat helpt enorm. Voor nu wil ik je moed influisteren om je rug te rechten en soepeltjes mee te bewegen met de storm...  
                                                   Saskia


 

---