​In deze stormachtige tijd is het uiterst belangrijk om goed verankerd te zijn in je lichaam. Mij helpt Focussen daar enorm bij.
Waar ik vroeger met alle winden mee waaide, kan ik nu steeds beter mijn aandacht bij mezelf houden. Als een schip dat het anker heeft laten zakken naar de zeebodem. Het deint nog mee op de golven, soms zachtjes, soms woest. Maar het is er niet meer stuurloos aan overgeleverd.
En dat voelt stevig en fijn. Avontuurlijk ook! Als één grote reis, een verrassende leerweg. Hoe meer ik oefen, hoe meer ik kan navigeren op deze eindeloze oceaan van leven. Hoe vervullend kan dat zijn!
Ik durf ook steeds dieper te duiken, steeds langer onder water te blijven, om te kijken naar wat daar allemaal beweegt en leeft. En het lukt me langzaam maar zeker beter om er contact mee te maken. Met de vriendelijke en mooie kant van die onderwater-wereld, maar ook met de donkere, angstaanjagende kant.
 Ik heb ontdekt dat als ik de juiste afstand vind en de juiste geduldige benadering, ook datgene waar ik bang voor was bij nadere beschouwing helemaal niet eng of vijandig blijkt. Sterker nog, het is in wezen iets dat bij me hoort. Iets dat misschien verstrikt is geraakt in netten van vissers die er andere bedoelingen mee hadden. Of iets dat diep weggekropen is in de sperlonken van donkere rotsformaties. Maar wat, eenmaal ontdekt, maar al te graag mee wil, terug naar het licht.
Wat mooi om een methode te kennen waarmee ik op onderzoek uit kan gaan in mijn eigen binnenwereld. Zonder dat er iets geforceerd hoeft te worden. Zonder dat er iets niet mag zijn. Een methode die erop gericht is om precies aan te sluiten bij wat er speelt in mij, en wat het daar nodig heeft. Een manier om af te stemmen op mijn ware behoeftes. En hoe die zich verhouden tot de buitenwereld, mijn omgeving en wat zich daarin voordoet.
Dat is Focussen. Ik raak er maar niet op uitgekeken. Het wordt alleen maar mooier, passender, meer eigen. En zo weeft deze manier van zijn met wat er is zich door alle aspecten van het leven. Het verrijkt het dagelijkse, maar ook draagt het bij aan de ontwikkeling van mijn verbinding met het hoger bewustzijn. Aan het ontwaken uit de identificatie met het zogenaamde pijnlichaam. Het ondersteunt mijn pad van (zelf-)liefde en licht.
Dus natuurlijk is er dan niets dat ik liever uitdraag dan dit! Ik geloof dat iedereen er baat bij heeft om te leren focussen. Het zou een basisvak op school mogen zijn!
Je leert een oordeelloze, aandachtige manier om te luisteren naar je eigen innerlijke beleving, en daarmee leer je ook om er met vriendelijke en verbindende aandacht voor een ander te zijn. En daar heeft ook de maatschappij veel baat bij. Je word je bewust van je eigen weerstanden, en door ook die stapje voor stapje onder de loep te nemen, zullen ze mettertijd veranderen in iets ruimers, lichters, inspirerenders…
Maar hoe en wat zich wil ontvouwen is voor iedereen anders. Iedereen is uniek, en heeft een eigen weg te gaan, eigen dromen en kwaliteiten. Dat is juist het mooie van focussen… het sluit naadloos aan bij ieders unieke eigenheid. Díe bepaalt de koers van het schip.
 

Ik was net in 't bos, en werd geraakt door de ravage die ik daar aantrof. Grote bomen zijn omgegaan... En hoewel het op dit moment niet eens zo hard waait, hoorde ik bomen harder kraken en piepen, kreunen en kermen dan ooit. Wat een verontrustende beleving was dat, om de meestal zo stille bomen zulke harde geluiden te horen maken! Ik ben er diep van onder de indruk. Wat wilden ze vertellen, die bomen? Zijn ze moe van het zichzelf overeind houden en meebewegen met de storm, al dagen lang? Treuren ze om hun gevallen vrienden?  Zijn ze bang om zelf ten onder te gaan? 
Ik weet het niet, maar het voelde wel goed om even bij ze stil te staan, contact te maken, te luisteren...Om eer te betonen aan de bomen die om zijn gegaan, en moed in te fluisteren bij hen die nog staan te zwiepen. Zoals je het ook bij mensenvrienden zou doen...
En nu zit ik weer lekker warm binnen. Op zoek naar het oog van de storm in mijzelf. Ik mag me verhouden tot andere zaken die me uit balans dreigen te trekken. Een aanrijding die ik vorige week maakte, de aanschaf van een andere auto, de financiële gevolgen. Het is een storm op een andere schaal en van een andere orde. Maar toch raakt het van alles in mij, en daar mag ik nu mee zijn. Want hoe groot of klein het ook is wat er door je heen gaat, het wil allemaal gezien worden, en met respect benaderd.
Gelukkig heb ik leren focussen, dat helpt enorm. Voor nu wil ik je moed influisteren om je rug te rechten en soepeltjes mee te bewegen met de storm...  
                                                   Saskia


 

​Focusing en ‘the flow’.
Een filosofische beschouwing over de essentie van verandering, geïnspireerd op The essence of change, van Ann Weiser Cornell.
 
Living forward, implying forward.
Iets dat leeft is altijd in proces. Het wordt beïnvloed door de steeds veranderende omstandigheden, en daar heeft het zich steeds opnieuw toe te verhouden. Het verandert onophoudelijk in voortgaande richting.
Het leven staat nooit stil, er is altijd iets nieuws, iets dat volgt op het voorgaande, iets dat vóórtkomt uit het voorgaande.
En dat ‘iets’ draagt ook de kiem van wat erná komt al in zich.  Al is nog niet duidelijk hoe dat zal gaan worden, want ook nu weer zijn de veranderende omstandigheden van invloed. Bijv. uit een zaadje van een zonnebloem zal geen roos groeien, maar hóe groot de bloem zal worden hangt helemaal af van de bedding waarin het zaadje terecht komt, en hoe de weersomstandigheden zullen zijn, of wanneer hij geplukt of omver gelopen wordt.
Alle leven heeft dus groeikracht in zich, hoe subtiel of immens ook. Het leven is altijd in verandering. Die verandering gebeurt niet hap-snap, niet willekeurig, maar gaat vloeiend en in verbinding met de omgeving.
Zo is de natuur. En zo is ook onze natuur. In wezen zíjn wij natuur.
Maar wij mensen zijn voor zover wij weten de enige levensvorm die in staat is om keuzes te maken die los staan van de natuurlijke stroom. Los van de natuur. Met ons vermogen om te denken. En vaak heeft dit denkvermogen de invloed op onze ontwikkeling voor een groot deel over genomen van de natuurlijke stroom. Uit dit denkvermogen zijn allerlei min of meer vaste patronen ontstaan (gebaseerd op overtuigingen, verwachtingen en veronderstellingen, gevoelens van angst en ongemak, normen en waarden, gewoonten en ook verslavingen) die de ruimte of kracht om te veranderen en te ontwikkelen inperken.
Als iemand hierin verstrikt geraakt is, kan hij een sleur ervaren ofwel het gevoel hebben dat er niets wérkelijk verandert. De levensenergie kabbelt dan voort op een laag pitje en is minder vervullend dan wanneer de ontwikkeling meer vrije ruimte zou krijgen.
Het herkennen van een beperkend patroon is daarom een belangrijke stap naar verandering in de richting van je ware natuur, je eigenheid.
Focussen helpt hierbij. Het is erop gericht om de verbinding te maken met hoe het leven door je heen wil stromen, als het niet geblokkeerd wordt door van alles: oude overtuigingen over wat wel en niet mag, oud zeer dat je nooit meer wil voelen, gewoonten die je steeds weer afleiden van wat je eigenlijk graag zou willen.
Het leven wil door ons heen stromen. Focussen ondersteunt dat je met je aandacht bij die stroom bent en de eventuele blokkades die de stroming en ontwikkeling in de weg staan opmerkt.
Al focussende komt er meer ruimte om je leven te leiden van binnenuit, in plaats van vanuit allerlei ideeën en normen over hoe je zou moeten leven, of hoe je leven zou moeten zijn.
Je lijf is je directe verbinding met de natuur, want je lijf ís de natuur. Daarom kun je, met de juiste aandacht, direct aan je lichaam aflezen hoe het werkelijk met je gesteld is, hoe het met je werkelijke zelf gesteld is. En hoe het leven zich door jou heen wil ontvouwen. Kortom; hoe jij je kunt ontwikkelen volgens jouw unieke eigenheid.
Je kunt letterlijk aan der lijve ondervinden of iets wat je doet of overweegt klopt voor jou, of het echt past bij wie je in wezen bent, of dat het gebaseerd is op gedachten of gewoonten die jou eigenlijk niet (meer) dienen.
Focusing is een methode om dit aandachtig te onderzoeken. Als je je deze methode eigen maakt, heb je voor jezelf een instrument ontwikkeld om deze boodschappen van je lijf te verstaan en te gebruiken als richtingaanwijzer op jouw meest vervullende pad.
Gaandeweg zul je je minder laten tegenhouden door beperkende en ondermijnende gedachten, en zul je meer en meer ruimte maken voor de levensenergie zoals die door je heen wil stromen. Uniek en authentiek. En letterlijk met de flow.
​h

In de eerste plaats wens ik je een geweldig nieuw jaar, met veel stroming, verbinding, en voortgang op het pad van je meest waarachtige zelf. Ik wens dat jij dit jaar gaat doen wat je het allerliefste doet!
Natuurlijk wens ik dat voor jou, voor mezelf en voor iedereen.
Want als wij mensen onszelf ten diepste leren kennen en dus weten en gaan doen waar we werkelijk gelukkig van worden, wordt de wereld vanzelf een beetje beter!
Dus dit is waar ík voor ga dit jaar: doen wat me goed doet, en anderen bemoedigen om dat ook te doen. Omdat gelukkige mensen een positieve invloed hebben op hun omgeving.

Ooit mocht ik dit soort dingen niet denken van mezelf, of eigenlijk van een heel kritische stem in mij. Die zei dan snel dat het egoïstisch was als ik mijzelf op de eerste plaats zette en mijn behoeftes volgde. Maar inmiddels weet ik wel beter.
Pas als je zo goed voor jezelf zorgt dat je innerlijk ontspannen en in balans bent, kun je er ook echt voor een ander zijn.
Er is wel een onderscheid tussen je ware behoeftes en oppervlakkige behoeftes. Die laatste brengen je meestal juist verder van jezelf vandaan.
Om dat onderscheid te kunnen maken zul je dus onder de oppervlakte moeten kijken, en met je aandacht naar binnen gaan. Zodat je laagje voor laagje kunt ontdekken wat je ware zelf nodig heeft om zich meer en meer te laten zien, en richting te geven aan het leven.
Focussen is daar een helder instrument voor. Het is er precies voor gemaakt. Daarom hou ik zo van Focussen. Het brengt je direkt waar je wezen moet. Met je aandacht bij het leven dat door je lijf stroomt. Of hier en daar geblokkeerd wordt... en dat ontdek je dan. Zo ontdek je dat alles wat gezien is, verder stroomt. Snel of langzaam, dat maakt niet uit. Alles mag zich op een eigen tempo ontwikkelen. Kleine stroompjes, grote stromen, ze zijn allemaal even waardevol en vormen samen een rivier van levenslust. En zeg nou zelf,  wat is er fijner dan je levenslustig te voelen?

​LANGZAAM IN VERSNELLINGVanochtend werd ik heel vroeg wakker met een knagend gevoel.. En even later ontdek ik een zeurende stem daarachter; het is de stem van mijn innerlijke criticus die kritiek geeft op wat ik gisteren tegen wie gezegd heb. O nee, denk ik, moet ik dat allemaal weer gaan nuanceren en bijsturen… ik voorzie weer een dag die op gaat aan het tevreden stellen van de mensen om mij heen, zo lijkt het dan, maar eigenlijk is het mijn innnerlijke criticus die gerust gesteld wil worden.
En dan realiseer ik me met een schok de impact van de slogan op mijn laatste flyer:
HET MAAKT NIET UIT HOE LANGZAAM JE GAAT, zolang je je eigen pad volgt.
Ik was er zo blij mee, met die flyer, maar er lijkt niet veel meer te gebeuren sinds ik die heb laten drukken!
Hij is werkelijk prachtig vind ik, en hij ontstond zo moeiteloos, toen ik een template vond waar die dik gedrukte letters al op stonden! En de foto was er al, de kleuren, de hele basis was er en in een mum van tijd had ik de tekst erbij gezet. Ik heb ze hier en daar opgehangen en neergelegd, maar als ik eerlijk ben heb ik er tot nu toe nog nauwelijks een reactie op gekregen.
En nu voel ik ineens dat het me wel dégelijk uitmaakt hoe langzaam je gaat. Of ik. Of het. Mag het alsjeblieft weer wat sneller?
De laatste tijd leek het niet meer uit te maken hoe langzaam het gaat. Ik kan eerst nog wel even dit doen, voor mijn kinderen en familie, het huishouden, mijn werk in de zorg, mijn vrienden die het moeilijk hebben… En dat doe ik ook (meestal) echt met plezier, dat is het niet.
Maar al even is er dat knagende gevoel. En daaronder de wens om sneller te gaan. Ik ervaar zelfs een drang vanbinnen. Een drang om te ontluiken, open te barsten en te groeien. Het lente-gevoel! Maar die wordt in de weg gezeten door neiging om eerst voor alles en iedereen te zorgen.
In de weg gezeten! En nu begrijp ik ook de hele strekking van de slogan. ‘Het maakt niet uit hoe langzaam je gaat’, staat er in grote vetgedrukte letters. En daaronder iets kleiner: ‘Zolang je je eigen pad volgt’.
ZOLANG JE JE EIGEN PAD VOLGT! Daar gaat het juist om! De slogan is toch wel hartstikke wáár. Het maakt niet uit hoe langzaam (of snel) het gaat, zolang je maar je eigen pad volgt. Misschien had dát juist in dikke letters gedrukt moeten staan, maar dat laat ik voor nu maar even bij mijn innerlijke criticus.
En daar zit bij mij het knagende gevoel aan vast: dat ik zo snel weer van mijn padje raak. Door allemaal dingen die ook nodig en leuk en fijn en belangrijk zijn. Maar soms duurt het me te lang voordat ik weer ga zitten voor dít; noem het ‘mijn creatieve werk’. Het vormgeven van mijn inspiratie. Binnen de kaders van twee praktijken: Oerklank en mijn Focuspraktijk.
Dus toen ik vanochtend dacht aan de slogan die zegt dat het niet uitmaakt, voelde ik heel duidelijk vanbinnen dat het me op dit moment veel te langzaam gaat! En dat doet me realiseren hoe vaak ik niet mijn eigen pad volg, maar nog even een omweggetje maak langs iets of iemand waarvan ik veronderstel dat die nog wel wat aandacht kan gebruiken.
Het is een mooie eigenschap, soms ook echt van belang. Maar al focussende heb ik ontdekt dat het een drijfveer is die vanuit zichzelf niet stopt. Een drijfveer die eens uitgebreid onderzocht mag worden in nog een focussessie. Wat zit daar aan vast dat maakt dat het mij verhindert om te doen wat ik eigenlijk heel graag wil doen?
Op een nog dieper nivo is het natuurlijk allemáál mijn pad. Ook de omweggetjes. En zoals je ziet, het stuurt zichzelf bij. Nu wordt er iets in mij geraakt door de bewering dat het niet uit maakt hoe langzaam ik ga. Nu is het tijd om mij te richten op wat er nodig is en te versnellen!
Mooi want dat is helemaal in afstemming met de natuur. Ook daar wordt in rap tempo groei en ontwikkeling zichtbaar. Fascinerend hoe alles een eigen moment heeft. Dit is de tijd van de ontkiemende zaden. Die kun je niet opjagen, maar ze kunnen wel wat extra zorg gebruiken. Aandacht, licht, warmte, water, ruimte, voedzame bodem.. En niet te vergeten: geduld natuurlijk! Het helpt niet om er bovenop te gaan zitten. 
Ben jij ook toe aan een volgende stap? Kom je focussen op wat er zich in jouw leven wil ontvouwen?
Welkom!

.Gisteren, in de regen, in de auto, werd ik overweldigd door een onmetelijk gevoel van machteloosheid, toen de absurditeit van onze huidige tijdsgeest diep door mijn verdedigingsmuren heen drong.
Eerst hoorde ik op de radio een reclame die ongeveer deze boodschap bracht:
“Heb jij ook je huis opnieuw ingericht tijdens de lockdown? Maak het dan nu af en doe jezelf een nieuwe televisie kado!”
Daarvan gingen mijn haren al overeind staan. Maar goed, ik ademde rustig door. Tot ik even later, wachtende op een parkeerplaats, een mailtje opende van het soort dat ik onbewust eigenlijk al een tijdje vermijd. Het was van Amazon Watch. En het sloeg in als een bom.

Ook in de Amazone slaat de coronacrisis hard toe. Extra hard. De inheemse volkeren blijken extra gevoelig voor het virus…..De coronacrisis slaat daar extra hard toe. Blijkbaar zijn de inheemse volken daar extra gevoelig voor het virus, en hebben ze nog minder toegang tot medische hulp.
Grote leiders, beschermers van het Regenwoud, stamhoofden, sjamanen, dragers van oude Wijsheid, sterven…

En intussen, ondanks de pandemie, gaat al het plunderen daar gewoon door.

De Amazone wordt op grote schaal uitgebuit door individuen en bedrijven uit Europa, Amerika, etc. Alles gaat eraan. Dieren, oerwouden, en ook de inheemse bevolking dreigt uit te sterven.

Ik kan het nauwelijks verdragen. Daarom sluit ik me er vaak voor af. Ik word er echt onpasselijk van. Razend, woedend, machteloos…
Dit is iets wat mij blijkbaar diep raakt. Ik hou van inheemse volkeren. Ik koester alle oeroude oorspronkelijkheid in mijn hart. Voor mij zijn het de meest waardevolle schatten van de mensheid. Of dat terecht is of niet vraag ik mij niet af. Het voelt gewoon zo.

Ik denk dan: laten we nú stoppen met die overconsumptie, en in plaats van een nieuwe TV of een grotere auto aanschaffen een groot deel van onze inkomens overmaken, actie mobiliseren, etc etc! Laten we nu de Amazone redden, voor het te laat is en op een dag de pap gewoon op is… nu al voor velen dáár, maar uiteindelijk onvermijdelijk ook een keer voor ons hier.
Ik raak soms zo lamgeslagen van alles bij elkaar. De hele wereldcrisis. Het is zo veel dat ik er vaak niet meer helder over kan denken. Dan wil ik er van weg, vluchten in comfort. Zoals zoveel mensen doen. Even naar de winkel voor lekker eten, leuke en boeiende filmpjes kijken op Netflix, samenzijn met vrienden, wandelen in de natuur…
Het is zelfzorg, en misschien zelfbehoud, maar het is ook een uit de weg gaan van wat ik echt belangrijk vind. Het is ook indommelen, in slaap sukkelen, mijn kop in ‘t zand steken.
Ken je dat gevoel? Een plotseling heel sterk besef dat we nu meteen alle scheefheid op aarde moeten gladstrijken. Dat de tijd dringt en al het andere waar we ons mee bezig houden onzinnig is, afleiding van waar het nu echt om gaat. Dat we nú iets moeten doen!
Maarja.., ik zou niet weten hoe...
Dit dringende gevoel, deze drang om te veranderen, ontstaan vanuit machteloosheid, is zo groot en zo dwingend dat ik er uiteindelijk niets mee kan. Het drijft me nog dieper in de machteloosheid en verder bij mezelf vandaan.
Er is dan voor mij maar één ding dat helpt. Stil worden en naar binnen keren. Focussen.
De tijd nemen om met liefdevolle aandacht still te staan bij wat er leeft van binnen. Die totaliteit van gedachten, emoties, overtuigingen en de felt-sense, ofwel de lijfelijke ervaring van dit alles zo bij elkaar.
Het eerste wat ik in dit geval kan doen is erkennen hoe groot en belangrijk het is en het dan een stukje verder weg zetten, zodat ik er niet onder bedolven raak, en het ook niet hoef te onderdrukken, maar het van een afstandje kan onderzoeken.
Focussen helpt om dat grote dwingende gevoel in kaart te brengen. Om te ontdekken wat maakt dat het zo voelt. Het helpt me ontdekken wat een actie-stap zou zijn die wel haalbaar is op dit moment. Een passend stapje. Iets dat ik kan doen zonder mezelf over de kop te rennen, en zonder te verstarren in machteloosheid.
Een stap die klein genoeg is om nu moeiteloos gerealiseerd te worden, en groot genoeg om wat rust en vervulling te brengen.
Al focussende hierop besloot ik weer financiële steun te geven aan Amazon Watch, want ik realiseer me dat dit een ‘goed doel’ is dat mij echt aan het hart gaat. Ik ga me ook bezinnen op manieren om geld in te zamelen voor instanties die zich inzetten voor de Amazones.
Daarnaast bracht dit grote dwingende gevoel me bij een onderliggende laag van onrust en onzekerheid ten aanzien van deze huidige wereldwijde crisis. En het verlangen naar invloed en controle. De wens om een bijdrage te leveren aan een positieve ontwikkeling.
Tegelijkertijd werd ik me bewust van allerlei (verouderde) overtuigingen en gewoonte-patronen in mij die me in de weg staan om te doen waar ik in geloof, en wat mijn hart me ingeeft. Ondermijnende gedachten dus.
Het is fijn om me daar (weer) bewust van te zijn, want dat geeft me de keuze of ik me erdoor laat bepalen of niet.
Bovendien laat het me zien hoe waardevol het is om te focussen, en realiseer ik me hoe dankbaar ik ben dat het op mijn pad is gekomen. Ik wil ook heel graag anderen leren om te focussen, en zich dieper bewust te worden van hun ‘ware zelf’. Ik geloof dat ook dat de huidige ontwikkeling goed zal doen.
Als mensen kunnen luisteren naar hun innerlijke waarheid en meer verbinding ervaren met hun natuur, zullen zij zich minder gemakkelijk af laten leiden door ongezond consumptie gedrag en zinloze energieverspillende gewoonten.
Al met al sloeg deze gevoels-explosie in als een bom, en heeft het focussen geholpen om de ervaring behapbaar te maken en om te zetten in actie-stappen. Ik heb zin om echt te doen wat ik te doen heb, en me niet zo makkelijk meer te laten ontmoedigen door eindeloos getwijfel en perfectionisme.
Na iedere stap die gezet is, dient de volgende zich aan. Althans, zo werkt dat bij mij.
Hoe zit het met jou? Wat raakt jou het meest in deze tijd, en hoe reageer je daarop? Lukt het je nog om bij jezelf en in balans te blijven, of word je meegesleept door een sluimerende onrust of zelfs paniek? Weet dan dat focussen helpt om het oog van de storm te vinden, en jezelf te versterken.
Wat kun jíj doen? Wat is jouw hartenwens voor onze wereld? Wat is jouw talent en hoe zet je dat in?
Als iedereen zijn eigen unieke bijdrage zou leveren aan een positieve ontwikkeling, hoe klein het ook lijkt, dan hebben we samen een enorm potentieel aan positieve kracht. Het is al heel veel als het je lukt om je angsten te doorgronden en rust en vertrouwen te (her-)vinden.

Ik zag een documentaire over een kind in de jeugdhulpverlening. Een aangrijpend verhaal, over Alicia. Het meisje wordt op 1 jarige leeftijd weggehaald bij haar moeder en in de eerste instantie geplaatst in een pleeggezin. Als ze 4 jaar is, moet ze daar weer weg omdat de pleegvader overlijdt, en de pleegmoeder de zorg niet meer aankan. Daarna gaat Alicia in een tehuis wonen, op de groep.
De docu begint op haar 9e met een moment, waarop ze heel verdrietig is. Ze kan niet begrijpen waarom andere kinderen eerder een plekje krijgen in een pleeggezin dan zij. De reden daarvoor is blijkbaar dat de hulpverleners graag goede zorg willen geven aan Alicia, en wachten op een gezin wat echt bij haar past.
Ik vond het hartverscheurend om te zien hoezeer Alicia verlangt naar iemand die er echt voor haar is, in de eerste instantie haar eigen moeder, maar voor een lieve pleegmoeder zou ze ook alles over hebben. Alicia is een gevoelig en expressief kind dat écht contact zoekt. Ze heeft behoefte aan warm en lichamelijk contact. Eigenlijk aan precies datgene dat professionals niet willen of kunnen geven: hechting.
Daarnaast vond ik het ook confronterend om te beseffen dat de hulpverleners, hoe goed ze het ook bedoelen, zo ontzettend de plank mis slaat bij dit meisje, met hun professionele houding! Ze doen oprecht hun best, maar ze zijn voortdurend bezig met opvoedplannen en doelen. Ze willen van alles uitleggen en bijsturen op momenten dat het overduidelijk is dat het kind overspoeld wordt door gevoelens van verdriet en verlatenheid. Ze sussen, troosten, relativeren, overtuigen of leiden haar af van haar verdriet. Niemand maakt er echt contact mee, er wordt nauwelijks erkenning gegeven aan haar immense gevoelens. Het lijkt alsof de profs er geen raad mee weten, misschien omdat de gewenste praktische oplossing niet voorhanden is. Er is ooit besloten dat het kind niet goed af is bij de moeder, maar er is ook geen passend alternatief.
Het lijkt erop dat de hulpverleners zich machteloos, en misschien zelfs ook wel schuldig voelen. Als dat zo is zijn zij ook niet in staat om een veilige ruimte te bieden waarin het kind bij het verdriet kan zijn.
Inmiddels loopt de innerlijke spanning bij Alicia hoog op. Kleine teleurstellingen worden onverdraaglijk en ze ontploft regelmatig in een aanval van woede of hysterie. Ze weet zich duidelijk geen raad meer met zichzelf. En ook de opvoedkundige opmerkingen van hulpverleners op de groep, en op school kan ze niet meer horen. Ze gaat zich overdreven storend gedragen of houdt letterlijk de handen tegen haar oren. Niemand heeft de goede oplossing, en het lukt Alicia niet om zich, met het gemis waarmee zij leeft, aan te passen aan de klinische omgeving van de tehuizen. Alles ontwikkelt zich van kwaad tot erger. Aan het einde van de docu, als Alicia 13 is, zit ze in de zwaarst gesloten jeugdinstelling van het land, en krijgt verschillende soorten medicatie voorgeschreven.
Ik heb tranen met tuiten gehuild toen ik dit zag. Niet alleen om Alicia, dat meisje dat van nature zo transparant is dat je heel vanzelf in haar huid kruipt en met haar meeleeft. (Je zou haar zo in huis willen nemen!) Maar ook om al die andere kinderen die opgroeien zonder liefdevolle familie om zich heen. Ook om mijn eigen kinderen naar wie ik vast en zeker ook meer dan eens te kort heb geschoten. En eigenlijk om ons allemaal; de mensheid, en het onvermogen dat we ervaren om er echt te zijn voor een ander, en uiteindelijk ook jezelf. Natuurlijk werd ook mijn eigen innerlijk kind geraakt, en was het op een bepaalde manier heel herkenbaar. Het verlangen naar een diepe emotionele band met iemand, twee zachte armen om je heen, iemand die je ziet, om bij te horen.
Toch heeft deze documentaire mij ook positief geïnspireerd. Je ziet de falende hulpverlening. Je ziet hoe het uitblijven van zorg voor haar emoties, en de gerichtheid op het sturen van haar gedrag, Alicia letterlijk steeds verder van huis brengt. Ik vraag mij af hoe het dit kind, en vele anderen in een soortgelijke situatie, zou zijn verlopen als ze van jongs af aan was opgevangen door hulpverleners die hadden geleerd om empathisch te luisteren. Als zij werkelijk erkenning had gekregen voor haar verdriet en andere gevoelens, zelfs als niemand haar situatie voor haar kon veranderen. Dan had ze al vroeg geleerd dat ze helemaal mocht zijn wie ze was, mét alle gevoelens in haar, en hoe ze die gevoelens de ruimte zou kunnen geven die ze verdienen. Zodat ze het vertrouwen had kunnen ontwikkelen, dat ze in staat is om deze gevoelens te dragen en te leven als een ‘normaal’ meisje, zoals ze zichzelf zo graag wilde zien. Nu raakte ze juist in een negatieve spiraal terecht, en kreeg ze voor haar gevoel voortdurend bevestiging van haar diepste wond: ‘niemand vind mij lief..’
Want wat maakte het zo moeilijk voor haar verzorgers om haar verdriet helemaal te omarmen? Was het het protocol dat belemmerde om echt bij haar te zijn in haar verdriet? Om haar de knuffels te geven waar ze zo overduidelijk behoefte aan had? Of was het ook een persoonlijk onvermogen om zo een diep verdriet onder ogen te zien?
Hoe weinig hebben we nog geleerd over emoties, en hoe die op een gezonde manier kunnen bijdragen aan onze ontwikkeling! Gelukkig komt daar nu eindelijk verandering in, en zijn meer en meer mensen bezig met bewustzijn, meditatie, mindfullness, geweldloze communicatie, en natuurlijk focussen. Allemaal methoden die ons leren om te zijn met wat er is. Het wordt echt tijd voor een grote verschuiving in het omgaan met elkaar, met emoties, met de aarde...

Wat als professionals in de zorg- en hulpverlening zich zouden bekwamen in Focussen? Ik besef ineens hoe belangrijk dát is!
Bij Focussen gaat het niet over het aanbieden of vinden van een oplossing. Het gaat om kunnen ontspannen in het ongemak. In dit geval om het verdrietige en het boze te erkennen, te horen, voelen en verder verkennen. Om het er helemaal te laten zijn, zonder er in te verdrinken en zonder het weg te willen hebben. Zodat het door kan stromen, ontwikkelen.
Want alles wat onderdrukt of genegeerd wordt, zal alleen maar harder gaan roepen om aandacht. Het wil gezien worden! Het hoort erbij, en alleen door dat te erkennen kan er rust komen.
​Hulpverleners die kunnen focussen zullen beter toegerust zijn om er ook op emotioneel vlak te zijn voor hun cliënten. 

"Wat een rare tijd is dit!"
Hoe vaak heb ik dat zinnetje de laatste tijd al wel niet gelezen of gehoord!
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, het is nu voor iedereen een rare tijd.
Jong of oud, arm of rijk, ver van je bed, of onder je neus, het leven staat op z’n kop.
Persoonlijk verschillen de gevolgen van het virus voor iedereen, dat wel. Niet iedereen reageert er hetzelfde op, ook afhankelijk van de omstandigheden. Maar vroeg of laat komen we allemaal gevoelens van angst en onzekerheid tegen, in welke mate dan ook.
Onze verhalen verschillen, maar in wezen zijn we gelijk. We worden allemaal uit onze comfortzone geslingerd. En we worden uitgedaagd om vanuit een nieuw perspektief naar ons leven te kijken. Om creatieve nieuwe mogelijkheden te ontdekken, daar waar het oude nu niet meer kan. Deze situatie stimuleert ons om een nieuw bewustzijnsniveau te ontwikkelen.
Het gebeurt vanzelf, of we willen of niet. En het loslaten van het oude maakt deel uit van dat proces. Dat is niet gemakkelijk. Het zal nodig zijn om dieper liggende gevoelens te erkennen en opnieuw aan te kijken. Dat kan vreselijk veel pijn doen, of in het mildste geval ongemakkelijk voelen.
Zelf werd ik vanmorgen zwetend wakker uit een diepe droom. Toen ik er even voor ging zitten, welde er een groot verdriet op vanuit mijn hart. Het voelde alsof ik dat verdriet bijna mijn hele leven al met me meedraag. Het was behoorlijk overweldigend. Maar ik heb het de ruimte kunnen geven, en nu is het rustig in mij. Vredig zelfs. En als ik er zo bij stil sta, voelt het ook echt wel lichter. Alsof ik ‘minder op hoef te houden’. Dat zijn zo wat woorden die erbij opkomen.
Dat brengt het onderwerp weer op Focussen. Focussen gaat over contact maken met wat er gaande is in je, via wat zich uitdrukt in je lichaam. En daar de woorden bij laten opkomen die voor jou precies passen bij dat wat zich op een dieper niveau afspeelt. Die woorden helpen om het gevoel te erkennen en verder te onderzoeken, waardoor het verder kan ontwikkelen of op kan gaan in iets nieuws. Want wat zich gezien en gehoord voelt komt tot rust. En daarmee komt er ook ruimte voor een volgende stap op je pad.
In deze intense tijd, waarin er zoveel nieuws op ons afkomt, en zoveel ouds losgelaten mag worden, is Focussen een zeer waardevolle en helpende methode om gefocussed en in korte tijd helder te laten worden wat voor jou op dit moment echt van belang is. Op alle vraagstukken die nu door je heen gaan, zijn de antwoorden te vinden in je eigen lijf, bij je eigen innerlijke waarheid. Ik kan je begeleiden om door alle chaos heen, datgene eruit te halen waar het voor jou nu echt om gaat. En wat je daarom helpt om je richting te bepalen in deze tijd van verandering. Stap voor stap, zonder druk, afgestemd op het ritme van jouw ware aard.

​Zojuist op straat kwam er een man op me af met een uitgestoken hand en een stralende lach. Hij herinnerde me eraan dat hij een paar maanden geleden een focussessie bij mij gedaan had. Ik had hem niet meteen herkend, hij had een heel andere energie. “Ik ben totaal van richting veranderd”, vertelde hij. “Het is veel opener van binnen.” Eén sessie was genoeg voor hem om zijn leven op een ander level te brengen. Het speet hem voor mij, grapte hij, want dat koste mij klandizie. Maar ik vind het vooral fantastisch, dat iemand zo op kan bloeien van één enkele sessie. Dat bevestigt het gevoel dat ik zelf ook heb: Focussen is van levensbelang, kunnen focussen op de wijsheid van je lichaam is iets wat je leven essentieel verrijkt!
Niets is zo bevredigend als ruimte maken voor je leven dat zich wil ontwikkelen naar je ware aard.
Nooit heb ik mij zo in vrede gevoeld met mezelf en het leven als de laatste tijd. Het lijkt niet echt meer uit te maken wat er precies gebeurt, in welke omstandigheden ik beland. Het enige wat er toe doet is hoe ik mij ertoe verhoud. En dat is een prachtig proces van open gaan, zoals de man op straat ook benoemde. Een proces dat zich mettertijd ontvouwt, in een eigen tempo. Ik hoef daar niets meer aan te doen, blijkbaar kan ik het niet versnellen en is het niet meer te remmen, het enige wat ik doe is gewaarzijn. Leven in verbinding met mijn lijf. Alles wat daar te voelen is toestaan. Erbij zijn met een nieuwsgierige aandacht. Alles mag er zijn. Er zijn vele vormen van expressie van de levensenergie die door mij heen stroomt.
Vandaag woei er een wervelwind door mij heen, vanuit het verlangen om alles tegelijk aan te pakken. De kelder, de nieuwe praktijkruimte, het huishouden, deze nieuwsbrief, mijn nieuwe website. Dit weekend is het Imbolc, het feest van de natuur die langzaam wakker wordt in de vroege lente. Vandaag kon het mij niet snel genoeg gaan. Ik wilde alles tegelijk baren, als nieuw geboren lammetjes.
Maar ja, dat gaat natuurlijk niet. Ik mag een beetje geduld hebben en erop vertrouwen dat alles op z’n eigen tijd ontluikt. Onder de oppervlakte is in ieder geval alweer heel veel in beweging! Heerlijk om nu op deze laatste januari-avond lekker onderuit te zakken bij de kachel.